“Δεδομένου ότι κανείς δεν πρόκειται να έρθει στο λάιβ μας διαβάζοντας το δελτίο ρύπου στο σάιτ μας, γιατί να μη γράφουμε τα δελτία ρύπου μετά τη συναυλία, που θα΄χουμε και πιο πολλά να πούμε;”

Επικρατούσε η διανοητική απαξίωση μιας πολύ ζεστής και πνιγηρή μέρας, έτσι το καταφανέστατα βλακώδες επιχείρημα του Ι. έγινε δεκτό απο τους έτερους MDT, με νωχελικά ανασηκώματα ώμων, το γνωστό “κάνε ό,τι θες, αρκεί να μη μας τα πρήζεις”, στην παγκόσμια ανθρώπινη γλώσσα.

Βόλος

Όπως και να το κάνει κανείς, το να παίζεις συναυλία σε μια πόλη που εξέλεξε για δήμαρχο ένα μαφιόζο δευτέρας διαλογής, για δεύτερη συνεχόμενη θητεία και απο τον πρώτο γύρο μάλιστα, είναι κάπως ντροπιαστικό. Η πόλη έχει ωστόσο πολλούς άλλους λόγους να ποδοπατήσει τον ψυχισμό σου.

Η πρόσβαση απο το νότο ήδη σε γεμίζει εκνευρισμό. Πλησιάζεις στην είσοδο για βόλο και δεν υπάρχει πουθενά μια ταμπέλα που να λέει Βόλος. Ακόμα και όταν στρίβει κάποιος απο εθνική για βόλο, η ταμπέλα γράφει Νέα Αγχίαλος. Αναρωτιέσαι μήπως λόγω μπέου κάποιοι εύθικτοι πολίτες, απομάκρυναν με σκυμμένο κεφάλι κάθε παραπομπή του υπόλοιπου κόσμου στην πόλη τους, επιθυμώντας να πνίξουν τη ντροπή τους στη λήθη. 

Η αλήθεια είναι βέβαια εξαιρετικά πιο εξοργιστική. Αν συνεχίσεις την εθνική για καμμιά δεκαριά χιλιόμετρα, τσουπ, εμφανίζονται οι ταμπέλες για βόλο. Παραπέμπουν στη βόρεια είσοδο της πόλης και ο λόγος γίνεται προφανής στο νεόφυτο σταθμό διοδίων στην έξοδο της εθνικής. Η εταιρεία που λυμαίνεται τους δρόμους, πήγε δηλαδή και έβγαλε τις ταμπέλες που οδηγούν στην πρώτη έξοδο για την πόλη, έτσι ώστε κάποιος που δεν έχει έρθει ξανά, να αναγκαστεί να κάνει και καμμιά δεκαριά χιλιόμετρα παραπάνω και να πληρώσει και διόδια.

Έτσι βέβαια εξηγείται και ο καινούργιος περιφερειακός της πόλης, που παρέδωσε πρόσφατα ο μπέος, οποίος στερείται εξόδου προς νότο, για αθήνα ή λαμία, σε οδηγεί ντουγρού σε 25 παραπανίσια χιλιόμετρα προς τη βόρεια έξοδο, προς λάρισα. Δε γνωρίζουμε αν έχει και διόδια ως κερασάκι αυτή η εξαπάτηση, πάντως για όσους φεύγουν προς λάρισα ή θεσσαλονίκη, έχει. Μια ολάκερη πόλη συνεργάτης των εργολάβων. Για τον μπέο.   

Το i heart Volos, στην είσοδο της πόλης, ανάμεσα σε γκαζονάκι και μπιγκόνιες, σε καταρρακώνει. Πόσο θλιβερά και δηλητηριωδώς επαρχιώτικο. Τουλάχιστον το
Είμαι ο καβαλλάρς της νύχτας
(the night rider)
έτσι, αυτολεξεί, που αντικρίζει γραμμένο με σπρέυ, ο ανύποπτος ταξιδιώτης εισερχόμενος στο αγρίνιο, προκαλεί πέρα απο ανατριχίλα και ελάχιστη θυμηδία. Αλλά i heart volos; Της πόλης για τον μπέο; 

Οι MDT καταρρακωθήκαν επίσης και απο την πνιγηρότητα της ημέρας αλλά και απο το ότι δεν υπήρχε νερό να πιούνε, παρά μόνο εμφιαλωμένο. Στα ριζά του πηλίου, του βουνού των πηγών και οι πολίτες του I heart volos δε μπορούνε να πιούνε το νερό απο τις βρύσες τους. Πως γίνεται αυτό; Είναι απλό. Παίρνεις εξαιρετικό, γάργαρο νερό πηγών και αφού το μαγαρίσεις περνώντας το απο σωλήνες αμιάντου, το αφήνεις να κατηφορήσει και να αναμιχθεί με αυτό απο τις γεωτρήσεις απο τα δυο θλιβερά κουφάρια ποταμών που αντί να τα κρύψουν κάτω απο μερικούς τόνους μπετού να μη φαίνονται και να μη μυρίζουν τουλάχιστον, τα αφήνουν να διασχίζουν σε κατάσταση αποσύνθεσης την πόλη του βόλου. Το αποτέλεσμα είναι καθόλου πόσιμο νερό για τους ανθρώπους, αλλά μπόλικο νερό για τη βιομηχανία. 

Και η πλάκα είναι ότι οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που διατηρούν αυτό το σύστημα ύδρευσης, ντροπής για την ανθρωπότητα, αυτής της ζωντανής προσβολής στην ανθρώπινη νοημοσύνη, προσπαθούν να πείσουν/εξαναγκάσουν τους χωριάτες να τους παραδώσουν τον έλεγχο των νερών τους για ορθολογική χρήση. Και μάλιστα στους περισσότερους το κατάφεραν κιόλας. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, οι συσκευασίες απο ράουνταπ και ντεσίζ στις πηλιορείτικες πηγές προϋπήρχαν του βολιώτικου ελέγχου των νερών. Ίδε ο άνθρωπος.

Αυτό που τους αποτέλειωσε ήταν όμως η μυρωδιά. Επίμονη και αποπνικτική, σα να΄παιζε καγκελάκι στο πολυτεχνείο, καμμένος κάδος σκουπιδιών με μια ανεπαίσθητη εσάνς δακρυγόνου, όχι και τόσο άσχημη απο μόνη της. Αυτό που ήταν το άσχημο, ήταν βέβαια ότι η μυρωδιά προέρχεται απο το εργοστάσιο των τσιμέντων 3 χιλιόμετρα έξω απο την πόλη. Και ότι μυρίζει έτσι σχεδόν κάθε βράδυ. Και ήταν και πιο κοντά στην αντίθετη απο το τσιμεντάδικο έξοδο της πόλης.

Η γαλλική εταιρεία που έχει αγοράσει την ΑΓΕΤ, ανακάλυψε ότι ο πιο φθηνός τρόπος παραγωγής ενέργειας για το εργοστάσιό της είναι τα σκουπίδια. Έτσι εισάγει καραβιές σκουπιδιών απο τη Νότια Ιταλία, αγορασμένα απο αληθινούς, αξιοσέβαστους μαφιόζους, όχι σαν αυτό το όνειδος της παρανομίας, που εκλέγει ο βόλος για δον του και έπειτα τα καίει στους φούρνους της, με τα φουγάρα της να ξερνάνε μιζέρια και μαυρίλα, δύσπνοια και καρκίνο σε ολάκερη την πόλη του βόλου. Ενδεχομένως να χρηματοδοτούνται απο κάποιο κοινοτικό κονδύλιο, για ανακύκλωση ή για παραγωγή εναλλακτικής ενέργειας, δε θα΄ταν καθόλου απίθανο.

Και δεν τρέχει τίποτε. Εγιναν κάτι διαμαρτυρίες, η εταιρεία είπε ότι δεν τη συμφέρει να καίει κάτι άλλο πλην σκουπιδιών και άμα την αναγκάσουν θα σκωθεί να φύγει, εδώ και τώρα, σαν τους καναδούς χρυσοθήρες στην χαλκιδική όταν οι περιβαλλοντικές μελέτες άρχισαν να τους γίνονται στενός κορσές, ω, μα εμείς δε λέμε κάτι τέτοιο, μας παρεξηγήσατε, είπαν οι ιθύνοντες, απλά μήπως γίνεται να μυρίζει λιγότερο;, δε γίνεται λυπούμαστε, α, καλά εντάξει. Και έτσι εδώ και πάνω απο ένα χρόνο η πόλη μυρίζει κάθε τόσο καρκίνο. Οι κατοικοί της γκρινιάζουν, γράφουν και κανένα κείμενο που και που, έκαναν και μια διαδήλωση, ειρηνική βέβαια, γιατί δε χωράει βια όταν κάποιος σε καταδικάζει σε μόνιμα αναπνευστικά προβλήματα, δεν είναι σα να σου παίρνει την προτεραιότητα σε κάποιον απο τους κυκλικούς κόμβους του μπέου και έτσι σιγά σιγά το δεχτήκαν. Και τι να κάνεις άλλωστε, σάμπως μπορούν εκατό χιλιάδες άνθρωποι να κλείσουν μια επιχείρηση όπου δουλεύουν εξακόσοι; Τους το΄παν με το καλό, δεν ήθελαν, ε, τι να κάνουν, να κάτσουν να μαλώσουν;

Αργά ή γρήγορα η έννοια του μετα-πολίτη θα γίνει της μοδός. Πολίτες πειθήνιοι και χαμηλόστροφοι, που ανήκουν εξ΄ολοκλήρου σε κάποιον επιχειρηματία ή εταιρεία και ποντάρουν την ευημερία τους στη δύναμη του αφεντικού τους. Αντιμετωπίζουν τη ζωή, σα σύγχρονοι οπαδοί, δωρεάν ιδιωτικοί στρατοί του αφεντικού της ομάδος τους. Αφήνουν στην άκρη κάθε κριτική σκέψη, κάθε δυνατότητα για αυτενέργεια, με αντάλλαγμα έναν ισχυρό προστάτη. Και έτσι αφοσιώνονται ανενόχλητοι στις μόνες δραστηριότητες που μπορούν ακόμα να επιτελέσουν αυτοβούλως, την αφόδευση και την τεκνοποίηση, δραστηριότητες, στην περιπτωσή τους, ιδίας σημασίας. Σε ένα φαιδρό, μετα-αποκαλυπτικό, μαντ μαξ σκηνικό, πόλεις ολάκερες θα αντιμάχονται ή θα συμμαχούν η μια με την άλλη, ανάλογα με τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους.

Οι υπήκοοι του βόλου και του πειραιά, θα έχουν τότε κάτι πρωτοποριακό να καυχιούνται. Μαζί βέβαια με την άνοδο της ομάδος τους στην Α Εθνική, ή το μεγαλύτερο συρτάκι του κόσμου, στο οποίο εν μέσω οικονομικής κρίσης, χιλιάδες βολιώτες επιδόθηκαν ανερυθριάστως. Υπήκοοι μικρών ή μεγαλύτερων μαφιόζων, εικόνα απο το ζοφερό μέλλον, οι πρώτοι μεταπολίτες μιας ολοένα και πιο θλιβερής εποχής.