(ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΛΜΠΟΥΜ “ΥΓΙΕΙΣ” ΑΠΟ ΤΗΝ 1000+1 TILT)

Η  τελευταία μου —τραυματική— εμπειρία με τα συγκεκριμένα υποκείμενα χρονολογείται από τον καιρό του παλαιού κόσμου [1], προ πανδημίας. Είχα τότε ορκιστεί πως επρόκειτο για την οριστικά τελευταία επαφή μαζί τους. Αλλά αυτά παθαίνει κανείς όταν δεν πιστεύει σε τίποτε και πουθενά, δε φτουράνε οι όρκοι του, ούτε στον ίδιο του τον εαυτό. Επιπροσθέτως, το κρεσέντο βλακείας, κακίας και κακού γούστου των τελευταίων τριών ετών με είχε κάνει να αναθεωρήσω, προς τα κάτω φυσικά, την ήδη χαμηλή εκτιμησή μου για το ανθρώπινο είδος. Η ανθρώπινη νόηση είναι επιρρεπής σε συγκρίσεις, πρόσφατες εμπειρίες και φτηνά τρικ αυτο-εξαπάτησης, κάτι που περιγράφεται εξαιρετικά στην ιστορία του χότζα με τον χωριάτη με το πολύ μικρό σπίτι [2].

Μ΄άλλα λόγια, έχοντας κάποιος βιώσει την απόλυτη φρίκη φίλων και συνδαιτημόνων, καλλιεργημένων και καθωσπρέπει που έσπευσαν να βγάλουν σέλφι με το φρεσκοτρυπημένο μπράτσο τους, έχοντας βομβαρδιστεί απο έναν οχετό ανοησίας, φιλοτομαρισμού και ψυχοπαθολογικής υποχονδρίασης από —πρώην— συγκάτοικους, συνεργάτες και συντρόφους, τείνει να βλέπει με πιο ανεκτική ματιά ακόμα και ειδεχθώς άξεστα, ακαλλιέργητα και άπληστα υποκείμενα σαν του λόγου τους. Να μια άβολη παρατήρηση των τελευταίων τριων ετών: οι εκτός, οι τρελομαλάκες, οι φευγάτοι, οι αμόρφωτοι, οι οπισθοδρομικοί, οι λούμπεν, οι άξεστοι αποδείχθηκαν πολύ πιο αξιοπρεπείς και λογικοί από τους καλλιεργημένους, τους ευαισθητοποιημένους, τους προοδευτικούς, τους ορθολογιστές και τους ενσυναισθηματίες. Οι οποίοι προοδευτικοί σε κοιτάνε πλέον με απορία όταν αναφέρεσαι στα τελευταία τρία χρόνια, στο στυλ “σιγά το πράγμα, με τι κάθεσαι και ασχολείσαι τώρα”. Αποδέχτηκαν απόλυτα πως η απειλή που βιώνουμε είναι τόσο τεραστιαίων διαστάσεων που αξίζει να θυσιάσουμε την ελευθερία, την υγεία και το καλό γούστο, αλλά τώρα κάνουν σα να μην ήταν τίποτε, εντάξει μωρέ μια μαλακία ήταν, πάει πέρασε.

Όταν οι νότες χτίζουν τείχη, αντί να τα γκρεμίζουν, ας ευχηθούμε τη σιωπή

Και τώρα που τα χειρότερα -και εν μέρει πιο μπανάλ- σενάρια δυστοπιών επιστημονικής φαντασίας γίνονται απτή καθημερινότητα, που η ζωή γεμίζει με διαχωρισμούς, αποκλεισμούς, απαγορεύσεις, που καλούμαστε να παραδώσουμε όλο και περισσότερες ελευθερίες, τώρα είναι μάλλον η στιγμή είτε να μιλήσουμε, είτε να σιωπήσουμε για πάντα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο καλλιτεχνικός κόσμος σιωπά μπροστά σε κάποιο σημαντικό πολιτικοκοινωνικό γεγονός, μπροστά σε κάποια νέα φρίκη. Εδώ και αρκετές δεκαετίες, η τέχνη γενικά αυτοϊκανοποιείται με την υπεραισθητικοποίηση της καθημερινής ζωής∙ έχει δεχτεί με ευχαρίστηση να είναι η λαμπερή συσκευασία της καπιταλιστικής καθημερινότητας. Στην καλύτερη, θα διατυπώσει ερωτήματα αφήνοντας, σαν κακομαθημένο παιδί, τις απαντήσεις στους ειδικούς της διαχείρισης της ζωής. Έχει, με άλλα λόγια, αρνηθεί το ρόλο της στο χτίσιμο αυτού του κόσμου. Ή, όπως τέθηκε με σαφήνεια (για τη νεολαία στην Ευρώπη) δεκαετίες πριν, “ανάμεσα στην παραφορά του έρωτα και την άνεση του αυτόματου σκουπιδοφάγου, επέλεξε τον αυτόματο σκουπιδοφάγο”.

“Δεδομένου ότι κανείς δεν πρόκειται να έρθει στο λάιβ μας διαβάζοντας το δελτίο ρύπου στο σάιτ μας, γιατί να μη γράφουμε τα δελτία ρύπου μετά τη συναυλία, που θα΄χουμε και πιο πολλά να πούμε;”

Επικρατούσε η διανοητική απαξίωση μιας πολύ ζεστής και πνιγηρή μέρας, έτσι το καταφανέστατα βλακώδες επιχείρημα του Ι. έγινε δεκτό απο τους έτερους MDT, με νωχελικά ανασηκώματα ώμων, το γνωστό “κάνε ό,τι θες, αρκεί να μη μας τα πρήζεις”, στην παγκόσμια ανθρώπινη γλώσσα.

Βόλος

Όπως και να το κάνει κανείς, το να παίζεις συναυλία σε μια πόλη που εξέλεξε για δήμαρχο ένα μαφιόζο δευτέρας διαλογής, για δεύτερη συνεχόμενη θητεία και απο τον πρώτο γύρο μάλιστα, είναι κάπως ντροπιαστικό. Η πόλη έχει ωστόσο πολλούς άλλους λόγους να ποδοπατήσει τον ψυχισμό σου.

(ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΛΜΠΟΥΜ “HELICOIDE” ΑΠΟ ΤΗΝ 1000+1 TILT)

Το 90% από οτιδήποτε είναι σκατά. Η ρήση του Στάρτζεον, αναφερόταν στην ανθρώπινη πολιτιστική παραγωγή. Πράγματι: οι εννιά στις 10 ταινίες είναι για καθυστερημένους, τα εννέα στα δέκα βιβλία το ίδιο, στη μουσική τα σκουπίδια καταλαμβάνουν όλες τις συχνότητες, για τα έργα που εκτίθενται, άσε καλύτερα. Αλλά αν το καλοσκεφτείς, το ίδιο ισχύει και πέρα από την πολιτιστική παραγωγή. Οι εννέα στους δέκα ανθρώπους που γνωρίζεις είναι μετριότητες, ακραιφνείς μαλάκες ή αδιάφοροι, οι εννέα στις δέκα σχέσεις σου φιλικές και ερωτικές, πήγαν κατά διαόλου, οι περισσότερες μέρες σου, μάλλον αρνητικό πρόσημο έχουν, σπανίως τρώς κάτι για το οποίο μπορείς να συζητήσεις μετά, οι εννέα στις δέκα καινοφανείς ιδέες είναι ηλιθιότητες. Γενικά, το υπάρχειν είναι κατά 90% μια αποτυχία.

Ο άνθρωπος είναι με άλλα λόγια οντολογικά καταδικασμένος να αποτυγχάνει. Αποτυχημένες επαναστάσεις, αποτυχημένες σχέσεις, αποτυχημένες ιδέες, αποτυχημένοι γονείς, σύζυγοι, επιχειρηματίες, ιδεαλιστές, ονειροπόλοι και επαναστάτες. Τίποτα δεν πετυχαίνει. Ο άνθρωπος αποτυγχάνει με τον ίδιο τρόπο που πεινάει, είναι βίαιος ή αρέσκεται να φτιάχνει ιεραρχικές δομές. Με τον ίδιο τρόπο που ένα φίδι κουλουριάζεται γύρω από ένα ραβδί. Δε μπορεί να κάνει αλλιώς. Η αποτυχία είναι οντολογικά καταγεγραμμένη στο είδος μας.

Η θλίψη αυτού του κόσμου κάποιον τρόπο θα βρει να διεισδύσει στην ψυχή σου. Στην περίπτωση των Millions of Dead Tourists αυτός είχε τη μορφή Α3, περιείχε μεταξύ άλλων τη βρεττανική πρεσβεία, ένα σκαιώδες αμερικάνικο ίδρυμα πολιτισμού και ένα σκασμό εταιρείες. Ήταν δε κολλημένος φαρδιά πλατιά και ξεδιάντροπα πίσω απο το μπαρ της κατάληψης Termokiss στην πρίστινα, προτελευταίου συναυλιακού σταθμού τους.

Οι νοητικοί συσχετισμοί ήτανε πολλοί, επίμονοι και αρκούντως ζοφεροί. Η υποκρισία του να χρηματοδοτείς μια κατάληψη μιας άλλης χώρας ενώ στη δικιά σου χρηματοδοτείς την καταστολή τους, το και καλά αντεργκράουντ ως πολιορκητικός κριός της ευρωπαϊκής αγοράς, η ξεφτίλα της συνύπαρξης του σήματος των καταλήψεων με λίστα χορηγών εταιρειών και κρατών και πάνω απ΄όλα βέβαια η δική τους συμμετοχή σ΄αυτή τη συνάθροιση ηλιθίων, κάλπηδων και τζιβάτων πρακτόρων της ελεύθερης αγοράς.

Αυτό που τους ενόχλησε πιο πολύ στους λίγους μόλις μήνες μετεγκαταστασής τους στην αθήνα, ήταν η μύχια αίσθηση του ιθαγενή. Αρκούσε μια βόλτα στο κέντρο, ή το πνίξιμο του ίδιου του πόνου της ζωής σε ένα μπαρ, ώστε αυτή να διεισδύσει ύπουλα στους ψυχισμούς τους. Σαν τα μυρμήγκια που μεταφέρουν ακούραστα τη μελίγκρα σε ένα δέντρο,  ορδές τουριστών και ξενόφερτων καλλιτεχνών πλημμύριζαν την πόλη εναποθέτοντας το δηλητηριώδες φορτίο της -κάπως εξωτικής μάλιστα- ιθαγένειας, στους δυστυχείς κατοίκους της. Άπληστα μάτια και σμαρτφόνς τους κατέκλεβαν καθημερινά την ψυχή ενώ η ανατριχιαστική αίσθηση ότι η ζωή σου καταναλώνεται ως θέαμα, ή ακόμη χειρότερα, ως εμπειρία, τους έκανε να παραδεχτούν γεμάτοι αηδία, ότι αισθάνονταν ντόπιοι. Αναμφίβολη ένδειξη βιαστικής αναχώρησης από μια ακόμα  πόλη.

(ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΤΟ ΙΔΡΥΜΑ 2.14, ΑΘΗΝΑ 1/4/2017)

Στο μακρινό 1961 σε ένα πείραμα, που έμεινε γνωστό ως πείραμα του Μίλγκραμ, εθελοντές επέβαλλαν μια σειρά ερωτήσεων, που τους είχαν δοθεί από την ερευνητική ομάδα επιστημόνων, σε ηθοποιούς δεμένους σε καρέκλες. Ανάλογα με την ορθότητα της απάντησης, οι εθελοντές είχαν τη δυνατότητα -και την προτροπή από τους ερευνητές- να τιμωρήσουν τους ηθοποιούς με μια σειρά ηλεκτροσόκ, από το απλά επίπονο μέχρι το σχεδόν θανατηφόρο (450 volt).  Οι εθελοντές δε γνώριζαν ότι οι άνθρωποι των απαντήσεων ήταν ηθοποιοί, ούτε ότι τα ηλεκτροσόκ ήταν εικονικά. Οι ερωτήσεις δεν είχαν καμμία συνάφεια με τα πολιτικά ή θρησκευτικά πιστεύω των εθελοντών. Οι ηθοποιοί ούρλιαζαν στις καρέκλες τους -καλό επίπεδο υποκριτικής ή αγνή υπαρξιακή φρίκη;- καθώς το 60% των εθελοντών τους επέβαλλε χαρούμενα σε ηλεκτροσόκ 450 volt.

(ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ UNEDITED PROJECT, MUNTO NUEVO, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 3/3/2017)

Ανοίγοντας τη μπαλκονόπορτα της καμαρής τους, το φως ξεχύθηκε, πλημμυρίζοντας όλο το δωμάτιο, σκεπάζοντας αστραπιαία το κάπως υγρό ημίφως. Ο ήλιος της μεσογείου, εξευγενισμένος από το ασταμάτητο παιχνιδισμά του με το γαλάζιο του αιγαίου, επιτέθηκε σε κάθε μύχιο καταφύγιο σκοτεινιάς, κατακτώντας θριαμβευτικά το χώρο.

Οι δυο μορφές στα αντικρυστά κρεβάτια, τον υποδέχτηκαν με μουρμουρητά αποδοκιμασίας και ένα δυο άνευρες, κακόκεφες πορδές.
“Κλείσε τη μπαλκονόπορτα, ρε ηλίθιε, θα παγώσουμε”, έκανε ο Σ.
Ο Γ. αρκέστηκε στο να μουγκρίσει τη δυσαρεσκειά του.
Ο Ι. γύρισε να τους αντικρύσει κάτωχρος.
“Είχα έναν εφιάλτη”, δήλωσε.
“Δεν ήταν εφιάλτης, τριπάκι ήταν, γαμώ την καθυστερησή σου”, πέρασε απρόθυμα στον προφορικό λόγο ο Γ.
Είχε εν μέρει, τεχνικά δίκιο. Ο συνδυασμός ελ ες ντι και κεταμίνης τους είχε προσφέρει, λίγο πριν το ξημέρωμα, ένα στοργικό καταφύγιο, μακρυά από την ταλαιπωρία και την μικροψυχία αυτού του κόσμου. Ο εφιάλτης του Ι. ήταν επιστημονικώς αδύνατο να διακριθεί από μια από τις συνηθισμένες του ναρκω-ενοράσεις.
“Ήμουν ακίνητος στην άκρη του πεζοδρομίου, καταμεσής ενός πλήθους χαρούμενων προσώπων που ξεχύνονταν κατά πάνω μου. Όλοι τους χαμογελούσαν μανιακά και αντάλλασσαν αβάσταχτες κοινοτυπίες. Οι αντιχειρές τους, ενωμένοι σε μια θάλασσα επιδοκιμασίας, ένα τεράστιο λάικ, πάλλονταν ρυθμικά προς το μέρος μου”. Το βλέμμα του είχε το χαρακτηριστικό θόλωμα εκείνων που έχουν ανταλλάξει ματιές με τη Νιτσεϊκή άβυσσο και απομάκρυναν πρώτοι το βλέμμα.
“Βρώμαγε παντού κρίση πανικού”, έκανε και κάλυψε το προσωπό του με τα χέρια του.
Οι άλλοι δυο έμειναν αμίλητοι, ανίκανοι, όπως κάθε ανεμοδαρμένη από τους βοριάδες της μοίρας ψυχή, να παραβλέψουν μια επιτυχημένη αλληγορία. Οι τρεις βδομάδες στην ηλιόλουστη κρήτη είχαν ζεστάνει κάπως την ψυχή τους και το καλό φαγητό, τα ποτά και η γενική έλλειψη ταλαιπωρίας, τους είχαν αποζημιώσει για τον συχνό συναγελασμό τους με χίπστερς, διαφόρων εθνικοτήτων και ηλικιών. Αλλά ήδη η παραμονή τους στο νησί έμοιαζε να φτάνει στα οριά της. Η όποια επιτυχία της μουσικής τους εκεί έδειχνε ήδη τα πρώτα σημάδια αδυναμίας παροχής των απαιτούμενων για την επιβίωσή τους.

(ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ 3-4/2/2017)

Οι Millions of Dead Tourists (εφεξής MDT, χάριν συντομίας) συναντήθηκαν ξανά μαζί σε ένα από τα αγαπημένα τους μέρη: τα εγκαίνια σε μια γκαλλερί. Ο συναγελασμός με τον καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας, όξυνε την απαραίτητη αίσθηση του αρνητικού και ο μπουφές, εν καιρώ κρίσης, εκλέπτυνε τους κάπως βασανισμένους γευστικούς τους κάλυκες. Σε μια στρατηγικής σημασίας απόσταση από το μπουφέ και το μίνι μπαρ, σχολίαζαν, παραγεμισμένοι με αλκοόλ και καναπεδάκια, τον ξεπεσμό του ανθρώπινου είδους. Όλα οδεύαν περίφημα λοιπόν, μέχρι τη στιγμή που μια καλλίπυγος νεαρά, με ένα καλά καρφιτσωμένο χαμόγελο τηλεπαρουσιάστριας τους πλησίασε. Ο Σ. και ο Γ. ενεργοποίησαν το ένστικτο του φυγά και απομακρύνθηκαν από την πορεία της, ακροβολιζόμενοι στην ανατολική και δυτική πλευρά του μπουφέ, αντίστοιχα, εξασφαλίζοντας, με καλά ζυγιασμένες αγκωνιές και πατήματα παπουτσιών, τον έλεγχο του βορειοδυτικού περάσματος. Ο Ι., είτε λόγω υπερβολικής αυτοπεποίθησης, ή μιας εγγενούς λαιμαργίας για το δωρεάν αλκοόλ, παρέμεινε στη θέση του.

“Χρησιμοποιούν την ενέργεια και την οργή του πανκ για να εφορμήσουν, μέσα από τις ρωγμές, στην αληθινή ζωή και την μετα-δημοκρατική εφιαλτική πραγματικότητα”
N.M.E.

Κάτι τέτοιες μαλακίες διάβαζαν και οι 3 ηρωές μας και σκέφτηκαν, γιατί αυτοί και όχι εμείς; Οι καιροί είχαν άλλωστε αλλάξει. Τα κορίτσια έφευγαν με άλλους, τα ναρκωτικά ήταν όλο και πιο συχνά τζούφια, ακόμα και ο περιπτεράς της γειτονιάς τους έκλεβε στα ρέστα. Αποφάσισαν λοιπόν να δώσουν μια τελευταία ευκαιρία στη ζωή να αποδείξει ότι δε βολτάρει μονίμως στους κάτω μαχαλάδες της ύπαρξης. Η κυβέρνηση σύριζα δεν έκανε δεχτές τις προϋποθέσεις που είχαν θέσει για τη συμμετοχή τους στο κυβερνητικό άρμα, καθώς έκρινε ως υπερβολικό το μέτρο του καταναγκαστικού καθαρισμού κάθε βουλωμένης τουαλέτας της αθήνας απο τους ατενίστας και απέρριψε ως νοσηρό το μέτρο της φυλάκισης, δημόσιας διαπόμπευσης και δήμευσης περιουσίας όσων βρωμίζουν το δημόσιο λόγο με γραπτά ή προφορικά ξερατά. Για λόγους καθαρά ηλικιακούς και κυρίως βαρεμάρας, ήταν μάλλον απίθανο να προσδοκήσουν μια διεθνή καριέρα στον αθλητισμό, στα μμε ίσως κάτι να κατάφερναν αλλά είναι περιβόητοι σιχασιάρηδες και όταν επιτέλους κατάλαβαν πως λειτουργεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα, δεν τους είχε μείνει φράγκο. Τι άλλο τους έμενε λοιπόν από το να χρησιμοποιήσουν τη μουσική και τις διάφορες ασελγειές τους πάνω της;

Για τους σκοπούς τους χρησιμοποιούν: ένα σήκουενσερ, δύο μπάσσα, δύο συνθ, ένα λάπτοπ, ανάκατες ηχογραφήσεις και καμμιά δεκαριά πετάλια. Η μουσική τους περιγράφεται εύστοχα ως μπας-κλας ηλεκτρόνικς.