(ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ 3-4/2/2017)

Οι Millions of Dead Tourists (εφεξής MDT, χάριν συντομίας) συναντήθηκαν ξανά μαζί σε ένα από τα αγαπημένα τους μέρη: τα εγκαίνια σε μια γκαλλερί. Ο συναγελασμός με τον καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας, όξυνε την απαραίτητη αίσθηση του αρνητικού και ο μπουφές, εν καιρώ κρίσης, εκλέπτυνε τους κάπως βασανισμένους γευστικούς τους κάλυκες. Σε μια στρατηγικής σημασίας απόσταση από το μπουφέ και το μίνι μπαρ, σχολίαζαν, παραγεμισμένοι με αλκοόλ και καναπεδάκια, τον ξεπεσμό του ανθρώπινου είδους. Όλα οδεύαν περίφημα λοιπόν, μέχρι τη στιγμή που μια καλλίπυγος νεαρά, με ένα καλά καρφιτσωμένο χαμόγελο τηλεπαρουσιάστριας τους πλησίασε. Ο Σ. και ο Γ. ενεργοποίησαν το ένστικτο του φυγά και απομακρύνθηκαν από την πορεία της, ακροβολιζόμενοι στην ανατολική και δυτική πλευρά του μπουφέ, αντίστοιχα, εξασφαλίζοντας, με καλά ζυγιασμένες αγκωνιές και πατήματα παπουτσιών, τον έλεγχο του βορειοδυτικού περάσματος. Ο Ι., είτε λόγω υπερβολικής αυτοπεποίθησης, ή μιας εγγενούς λαιμαργίας για το δωρεάν αλκοόλ, παρέμεινε στη θέση του.

“Μαζεύουμε υπογραφές, για τη σωτηρία του ιστορικού συγκροτήματος λαμπράκη”, δήλωσε η νεαρά. Ο Ι. θόλωσε. Παρόλο που είχε διδαχτεί να περιμένει τα χειρότερα από το ανθρώπινο είδος, κάποιες καλά κρυμμένες ευαισθησίες, ίσως και αφέλειες, τον έκαναν σε ορισμένες ακραίες περιπτώσεις να παραλύει. Η αδίστακτη νεαρά, εξέλαβε προφανώς το σαστισμά του, ως αδυναμία και άρχισε να εκθέτει τους λόγους που η υπογραφή όλων των ευαίσθητων ανθρώπων του πνεύματος και των γραμμάτων, ήταν απαραίτητη για τον πλουραλισμό στην ενημέρωση. Ο Ι. ένοιωσε να ασφυκτιά, το καρφιτσωμένο χαμόγελο της νεαρής, είχε αποσπαστεί από το προσωπό της και παλινδρομούσε στο οπτικό πεδίο του, σαν μια λούπα κακού τριπ, τα λόγια ξεχύνονταν από το στόμα της βαμμένα πράσινα και στάζοντας καφέ βλέννα, ένοιωσε να πλησιάζει λιγοθυμία, έψαξε με το βλέμμα του τους φίλους του, αλλά αυτοί ήταν απασχολημένοι με το να γεμίζουν τις τσέπες των παλτών τους με τυροπιτάκια και μπουρεκάκια, το πλανώμενο χαμόγελο, όχι της γάτας του τσεσάιρ, αλλά του τέρατος από την κόλαση, του έφραζε το δρόμο, στηρίχτηκε απο ένα τραπεζάκι, καθώς ο δαίμονας πλησίασε κοντά του, το χαμόγελο, ο στυλός, το χαρτί.

Παρέμεινε χλωμός, όσο περπατούσε με τους δυο φίλους του. Δε μπορούσε να το κρατήσει άλλο μέσα του.
“Υπέγραψα”.
Σταμάτησαν απότομα και τον κοίταξαν.
“Για τη σωτηρία του Δολ. Υπέγραψα”, επανέλαβε συντετριμμένος.
Το βλέμμα των δυο φίλων του είχε τη συμπάθεια που επιφυλάσσουμε για τα σκατά σκύλου στο κεφαλόσκαλο του σπιτιού μας.
“Με το ονομά σου;”
“Ναι. Έβαλα και τα δικά σας”.

Άλλες εποχές παρείχαν στους πολίτες, κάποιους δρόμους διαφυγής από ένα εξαιρετικά ατιμωτικό γεγονός. Υπήρχε η λεγεώνα των ξένων, ή τα υπόγεια κελλιά μοναχών. Στη δική μας εποχή, δεν υπάρχει πουθενά να πας. Οι MDT μετά από μια σύντομη και καταθλιπτική συζήτηση αποφάσισαν να αποφύγουν τα δυο μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας μας για τα επόμενα λάιβ τους. Και με ένα κάπως μεταφυσικό είναι η αλήθεια σκεπτικό, να κινηθούν όσο το δυνατόν πιο νότια, ελπίζοντας ότι η πελοποννησιακή έρημος θα ανακόψει την αδυσώπητη πορεία της ντροπιαστικής φήμης τους.
Κατοικοεδρεύουν πλέον στην Κρήτη, κοιτάζοντας με ανησυχία κάθε καινούργιο πλοίο που φτάνει εκεί και αναρωτώμενοι πως διάφοροι γνωστοί τους μουσικοί και όχι μόνο, κατάφεραν να μην αλλάξουν πόλη μετά τη υπογραφή τους για τη σωτηρία του διευθυντή του φεστιβάλ αθηνών.
Στις αρχές φλεβάρη δίνουν τα πρώτα τους λάιβ στην καινούργια τους πατρίδα.
Την παρασκευή 3 φλεβάρη, θα εμφανιστούν μαζί με τον ps stamps back στο Ride στα Χανιά, και το σάββατο 4 φλεβάρη, στη Στοά στο Ηράκλειο, μαζί με τους Ξέρα.