Η θλίψη αυτού του κόσμου κάποιον τρόπο θα βρει να διεισδύσει στην ψυχή σου. Στην περίπτωση των Millions of Dead Tourists αυτός είχε τη μορφή Α3, περιείχε μεταξύ άλλων τη βρεττανική πρεσβεία, ένα σκαιώδες αμερικάνικο ίδρυμα πολιτισμού και ένα σκασμό εταιρείες. Ήταν δε κολλημένος φαρδιά πλατιά και ξεδιάντροπα πίσω απο το μπαρ της κατάληψης Termokiss στην πρίστινα, προτελευταίου συναυλιακού σταθμού τους.
Οι νοητικοί συσχετισμοί ήτανε πολλοί, επίμονοι και αρκούντως ζοφεροί. Η υποκρισία του να χρηματοδοτείς μια κατάληψη μιας άλλης χώρας ενώ στη δικιά σου χρηματοδοτείς την καταστολή τους, το και καλά αντεργκράουντ ως πολιορκητικός κριός της ευρωπαϊκής αγοράς, η ξεφτίλα της συνύπαρξης του σήματος των καταλήψεων με λίστα χορηγών εταιρειών και κρατών και πάνω απ΄όλα βέβαια η δική τους συμμετοχή σ΄αυτή τη συνάθροιση ηλιθίων, κάλπηδων και τζιβάτων πρακτόρων της ελεύθερης αγοράς.
“Άλλη φορά να το ψάχνουμε καλύτερα πριν παίξουμε”, έκανε ο Ι., στην κοινή τους συνάντηση λίγες μέρες μετά.
“Ειδικά για καταλήψεις, τουλάχιστον τα μπαρ αυτοχρηματοδοτούνται και δε χρειάζονται χορηγούς”, επισήμανε ο Γ.
“Με τέτοια μαλακία όνομα, έπρεπε να το περιμένουμε, άκου termokiss, ντρέπεσαι και να το προφέρεις”, έκανε ο Σ.
“Σα να΄χεις γλύψει χωνάκι φράουλα με αμαρέττο”.
“Και απο τη δεύτερη μπύρα και μετά έπρεπε να τους πληρώνουμε κιόλας”.
“Απο μια πόλη που τη κεντρική της λεωφόρο την ονομάζει μπιλ κλίντον άβενιου, τι να περιμένει κανείς;”.
“Απο μια οικονομία που απο τις βόμβες της γεννιούνται γκαλλερί και εναλλακτική τέχνη, σίγουρα τίποτε”.
“Η μόνη τέχνη στην εποχή μας είναι η επιδοτούμενη”.
“Και οι μόνοι καλλιτέχνες, δημόσιοι υπάλληλοι”.
Αυτο το τελευταίο, ειπωμένο απο τον Ι., έφερε, όπως κάθε μεγαλοστομία οφείλει να κάνει, μια απότομη σιωπή.
“Ο στεφάν θέλει να παίξουμε στην έκθεση φωτογραφίας του”, άλλαξε επιδέξια το κλίμα της συζήτησης ο Σ.
“Ε, να παίξουμε, για τόσες αφίσσες μας έχει δώσει τις φωτό του”.
“Και για το εξώφυλλο του cd”.
“Οκ λοιπόν, μέσα”.
“Αυτή τη φορά να το ψάξουμε όμως, ε;”.
Οι Millions of Dead Tourists εμφανίζονται ζωντανά (ζωή και αυτή θα έλεγε κάποιος) στο Void, Νίκης 30, Σύνταγμα, στην έκθεση του Stéphane Charpentier, The Core. Η Alyssa Moxley συμπράττει μουσικά στη βραδυά, μιξάροντας ηχογραφήσεις πεδίου, ενώ ο ίδος ο Stéphane θα προβάλλει βιντεοσκοπήματα σε πραγματικό (νο σιτ) χρόνο.