Αυτό που τους ενόχλησε πιο πολύ στους λίγους μόλις μήνες μετεγκαταστασής τους στην αθήνα, ήταν η μύχια αίσθηση του ιθαγενή. Αρκούσε μια βόλτα στο κέντρο, ή το πνίξιμο του ίδιου του πόνου της ζωής σε ένα μπαρ, ώστε αυτή να διεισδύσει ύπουλα στους ψυχισμούς τους. Σαν τα μυρμήγκια που μεταφέρουν ακούραστα τη μελίγκρα σε ένα δέντρο,  ορδές τουριστών και ξενόφερτων καλλιτεχνών πλημμύριζαν την πόλη εναποθέτοντας το δηλητηριώδες φορτίο της -κάπως εξωτικής μάλιστα- ιθαγένειας, στους δυστυχείς κατοίκους της. Άπληστα μάτια και σμαρτφόνς τους κατέκλεβαν καθημερινά την ψυχή ενώ η ανατριχιαστική αίσθηση ότι η ζωή σου καταναλώνεται ως θέαμα, ή ακόμη χειρότερα, ως εμπειρία, τους έκανε να παραδεχτούν γεμάτοι αηδία, ότι αισθάνονταν ντόπιοι. Αναμφίβολη ένδειξη βιαστικής αναχώρησης από μια ακόμα  πόλη.

(ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΤΟ ΙΔΡΥΜΑ 2.14, ΑΘΗΝΑ 1/4/2017)

Στο μακρινό 1961 σε ένα πείραμα, που έμεινε γνωστό ως πείραμα του Μίλγκραμ, εθελοντές επέβαλλαν μια σειρά ερωτήσεων, που τους είχαν δοθεί από την ερευνητική ομάδα επιστημόνων, σε ηθοποιούς δεμένους σε καρέκλες. Ανάλογα με την ορθότητα της απάντησης, οι εθελοντές είχαν τη δυνατότητα -και την προτροπή από τους ερευνητές- να τιμωρήσουν τους ηθοποιούς με μια σειρά ηλεκτροσόκ, από το απλά επίπονο μέχρι το σχεδόν θανατηφόρο (450 volt).  Οι εθελοντές δε γνώριζαν ότι οι άνθρωποι των απαντήσεων ήταν ηθοποιοί, ούτε ότι τα ηλεκτροσόκ ήταν εικονικά. Οι ερωτήσεις δεν είχαν καμμία συνάφεια με τα πολιτικά ή θρησκευτικά πιστεύω των εθελοντών. Οι ηθοποιοί ούρλιαζαν στις καρέκλες τους -καλό επίπεδο υποκριτικής ή αγνή υπαρξιακή φρίκη;- καθώς το 60% των εθελοντών τους επέβαλλε χαρούμενα σε ηλεκτροσόκ 450 volt.

(ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ UNEDITED PROJECT, MUNTO NUEVO, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 3/3/2017)

Ανοίγοντας τη μπαλκονόπορτα της καμαρής τους, το φως ξεχύθηκε, πλημμυρίζοντας όλο το δωμάτιο, σκεπάζοντας αστραπιαία το κάπως υγρό ημίφως. Ο ήλιος της μεσογείου, εξευγενισμένος από το ασταμάτητο παιχνιδισμά του με το γαλάζιο του αιγαίου, επιτέθηκε σε κάθε μύχιο καταφύγιο σκοτεινιάς, κατακτώντας θριαμβευτικά το χώρο.

Οι δυο μορφές στα αντικρυστά κρεβάτια, τον υποδέχτηκαν με μουρμουρητά αποδοκιμασίας και ένα δυο άνευρες, κακόκεφες πορδές.
“Κλείσε τη μπαλκονόπορτα, ρε ηλίθιε, θα παγώσουμε”, έκανε ο Σ.
Ο Γ. αρκέστηκε στο να μουγκρίσει τη δυσαρεσκειά του.
Ο Ι. γύρισε να τους αντικρύσει κάτωχρος.
“Είχα έναν εφιάλτη”, δήλωσε.
“Δεν ήταν εφιάλτης, τριπάκι ήταν, γαμώ την καθυστερησή σου”, πέρασε απρόθυμα στον προφορικό λόγο ο Γ.
Είχε εν μέρει, τεχνικά δίκιο. Ο συνδυασμός ελ ες ντι και κεταμίνης τους είχε προσφέρει, λίγο πριν το ξημέρωμα, ένα στοργικό καταφύγιο, μακρυά από την ταλαιπωρία και την μικροψυχία αυτού του κόσμου. Ο εφιάλτης του Ι. ήταν επιστημονικώς αδύνατο να διακριθεί από μια από τις συνηθισμένες του ναρκω-ενοράσεις.
“Ήμουν ακίνητος στην άκρη του πεζοδρομίου, καταμεσής ενός πλήθους χαρούμενων προσώπων που ξεχύνονταν κατά πάνω μου. Όλοι τους χαμογελούσαν μανιακά και αντάλλασσαν αβάσταχτες κοινοτυπίες. Οι αντιχειρές τους, ενωμένοι σε μια θάλασσα επιδοκιμασίας, ένα τεράστιο λάικ, πάλλονταν ρυθμικά προς το μέρος μου”. Το βλέμμα του είχε το χαρακτηριστικό θόλωμα εκείνων που έχουν ανταλλάξει ματιές με τη Νιτσεϊκή άβυσσο και απομάκρυναν πρώτοι το βλέμμα.
“Βρώμαγε παντού κρίση πανικού”, έκανε και κάλυψε το προσωπό του με τα χέρια του.
Οι άλλοι δυο έμειναν αμίλητοι, ανίκανοι, όπως κάθε ανεμοδαρμένη από τους βοριάδες της μοίρας ψυχή, να παραβλέψουν μια επιτυχημένη αλληγορία. Οι τρεις βδομάδες στην ηλιόλουστη κρήτη είχαν ζεστάνει κάπως την ψυχή τους και το καλό φαγητό, τα ποτά και η γενική έλλειψη ταλαιπωρίας, τους είχαν αποζημιώσει για τον συχνό συναγελασμό τους με χίπστερς, διαφόρων εθνικοτήτων και ηλικιών. Αλλά ήδη η παραμονή τους στο νησί έμοιαζε να φτάνει στα οριά της. Η όποια επιτυχία της μουσικής τους εκεί έδειχνε ήδη τα πρώτα σημάδια αδυναμίας παροχής των απαιτούμενων για την επιβίωσή τους.

(ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ 3-4/2/2017)

Οι Millions of Dead Tourists (εφεξής MDT, χάριν συντομίας) συναντήθηκαν ξανά μαζί σε ένα από τα αγαπημένα τους μέρη: τα εγκαίνια σε μια γκαλλερί. Ο συναγελασμός με τον καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας, όξυνε την απαραίτητη αίσθηση του αρνητικού και ο μπουφές, εν καιρώ κρίσης, εκλέπτυνε τους κάπως βασανισμένους γευστικούς τους κάλυκες. Σε μια στρατηγικής σημασίας απόσταση από το μπουφέ και το μίνι μπαρ, σχολίαζαν, παραγεμισμένοι με αλκοόλ και καναπεδάκια, τον ξεπεσμό του ανθρώπινου είδους. Όλα οδεύαν περίφημα λοιπόν, μέχρι τη στιγμή που μια καλλίπυγος νεαρά, με ένα καλά καρφιτσωμένο χαμόγελο τηλεπαρουσιάστριας τους πλησίασε. Ο Σ. και ο Γ. ενεργοποίησαν το ένστικτο του φυγά και απομακρύνθηκαν από την πορεία της, ακροβολιζόμενοι στην ανατολική και δυτική πλευρά του μπουφέ, αντίστοιχα, εξασφαλίζοντας, με καλά ζυγιασμένες αγκωνιές και πατήματα παπουτσιών, τον έλεγχο του βορειοδυτικού περάσματος. Ο Ι., είτε λόγω υπερβολικής αυτοπεποίθησης, ή μιας εγγενούς λαιμαργίας για το δωρεάν αλκοόλ, παρέμεινε στη θέση του.

“Χρησιμοποιούν την ενέργεια και την οργή του πανκ για να εφορμήσουν, μέσα από τις ρωγμές, στην αληθινή ζωή και την μετα-δημοκρατική εφιαλτική πραγματικότητα”
N.M.E.

Κάτι τέτοιες μαλακίες διάβαζαν και οι 3 ηρωές μας και σκέφτηκαν, γιατί αυτοί και όχι εμείς; Οι καιροί είχαν άλλωστε αλλάξει. Τα κορίτσια έφευγαν με άλλους, τα ναρκωτικά ήταν όλο και πιο συχνά τζούφια, ακόμα και ο περιπτεράς της γειτονιάς τους έκλεβε στα ρέστα. Αποφάσισαν λοιπόν να δώσουν μια τελευταία ευκαιρία στη ζωή να αποδείξει ότι δε βολτάρει μονίμως στους κάτω μαχαλάδες της ύπαρξης. Η κυβέρνηση σύριζα δεν έκανε δεχτές τις προϋποθέσεις που είχαν θέσει για τη συμμετοχή τους στο κυβερνητικό άρμα, καθώς έκρινε ως υπερβολικό το μέτρο του καταναγκαστικού καθαρισμού κάθε βουλωμένης τουαλέτας της αθήνας απο τους ατενίστας και απέρριψε ως νοσηρό το μέτρο της φυλάκισης, δημόσιας διαπόμπευσης και δήμευσης περιουσίας όσων βρωμίζουν το δημόσιο λόγο με γραπτά ή προφορικά ξερατά. Για λόγους καθαρά ηλικιακούς και κυρίως βαρεμάρας, ήταν μάλλον απίθανο να προσδοκήσουν μια διεθνή καριέρα στον αθλητισμό, στα μμε ίσως κάτι να κατάφερναν αλλά είναι περιβόητοι σιχασιάρηδες και όταν επιτέλους κατάλαβαν πως λειτουργεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα, δεν τους είχε μείνει φράγκο. Τι άλλο τους έμενε λοιπόν από το να χρησιμοποιήσουν τη μουσική και τις διάφορες ασελγειές τους πάνω της;

Για τους σκοπούς τους χρησιμοποιούν: ένα σήκουενσερ, δύο μπάσσα, δύο συνθ, ένα λάπτοπ, ανάκατες ηχογραφήσεις και καμμιά δεκαριά πετάλια. Η μουσική τους περιγράφεται εύστοχα ως μπας-κλας ηλεκτρόνικς.

Φτάνοντας στην ιστανμπούλ, οι Σ. και Ι., ένοιωθαν για μια ακόμη φορά, περισσότερο ξεβρασμένοι, παρά αφιχθέντες. Οι επηρεασμένες από τις μεγαλοστομίες των καταστασιακών αφελείς φαντασιώσεις τους για περιπλανήσεις, περιπέτειες, δον ζουανισμούς, φλαννέρς και νε τραβαγιέ ζαμέ, είχαν καταλήξει σε όλο λαιμαργία βλέμματα έξω από ένα μαγαζί με κεμπάμπ και μια συνεχιζόμενη και αυξανόμενη ένδεια, πνευματική κυρίως, αλλά δυστυχώς και υλική. Οι παραφουσκωμένοι με επαναστατικά φαντασιακά εγκέφαλοί τους υποχρεώθηκαν, από την ίδια τη διαδικασία της ζωής, σε ένα αργόσυρτο και βασανιστικό ξεφούσκωμα, σαν πορδή δειλού.

Σε μια αξιογέλαστη προσπάθεια να αναβιώσουν κάποια από τις συγκινήσεις του παρελθόντος, κατέβασαν μια σεβαστή ποσότητα ληγμένου ελ εσ ντι, που είχε αραχνιάσει σε ένα συρτάρι του Ι. Και κάθισαν με θέα προς το βόσπορο να περιμένουν το φίλο τους Γ. που είχε αναλάβει την αποστολή εξεύρεσης τροφής και στέγασης σε άλλη μια πόλη που αποδεικνυόταν το ίδιο άπονη και αδιάφορη στα ανθρώπινα βάσανα και τις αιώνιες ματαιώσεις, όπως όλες οι υπόλοιπες.